-
1 rzucić
глаг.• бросать• бросить• забросить• запустить• кидать• кинуть• метать• метнуть• набрасываться• оставлять• покидать• покинуть• сбрасывать• скидывать• швырнуть* * *rzuc|ić\rzucićę, \rzucićony сов. бросить;\rzucić kamień бросить (швырнуть, кинуть) камень; \rzucić kotwicę бросить якорь; \rzucić myśl подать мысль; \rzucić hasło бросить (выдвинуть) лозунг; \rzucić palenie бросить курить; ● \rzucić broń бросить оружие;
\rzucić okiem na coś бросить взгляд на что-л., окинуть взглядом что-л.;\rzucić na pastwę losu бросить на произвол судьбы; \rzucić światło пролить свет; \rzucić oszczerstwo возвести поклёп (клевету)
* * *rzucę, rzucony сов.бро́ситьrzucić kamień — бро́сить (швырну́ть, ки́нуть) ка́мень
rzucić kotwicę — бро́сить я́корь
rzucić myśl — пода́ть мысль
rzucić hasło — бро́сить (вы́двинуть) ло́зунг
- rzucić okiem na cośrzucić palenie — бро́сить кури́ть
- rzucić na pastwę losu
- rzucić światło
- rzucić oszczerstwo
См. также в других словарях:
kotwica — ż II, DCMs. kotwicacy; lm D. kotwicaic 1. «stalowa konstrukcja z trzonem i ramionami (zakończonymi łapami), która rzucona ze statku (na linie lub łańcuchu), zagłębia się w dno i utrzymuje statek w jednym miejscu» Kotwica główna, głębinowa,… … Słownik języka polskiego
zarzucić — dk VIa, zarzucićcę, zarzucićcisz, zarzucićrzuć, zarzucićcił, zarzucićcony zarzucać ndk I, zarzucićam, zarzucićasz, zarzucićają, zarzucićaj, zarzucićał, zarzucićany 1. «rzucając zawiesić, zaczepić coś na czymś; przerzucić przez coś» Zarzucić worek … Słownik języka polskiego
